✦ ตอนที่ 5: ริมทะเลในห้อง… และของเล่นที่เธอไม่ลืม
เธอเอาแขนมากอดผมแน่นเหมือนไม่อยากให้เราห่างกันเลย
เสียงแอร์ในห้องเบา ๆ คล้ายเสียงลมทะเลที่เธอเคยเล่าให้ผมฟัง
“พี่… หนูขออะไรอย่างหนึ่งนะ…”
เธอลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าปูผืนบางลายเปลือกหอยมาคลุมเตียง แล้วดับไฟ เปิดเพียงโคมไฟมุมห้องสีนวลอุ่น
“คืนนี้… หนูอยากเป็นเหมือนวันนั้น ที่หนูเคยฝันถึง…”
เธอหยิบหูฟังมาเปิดเสียงคลื่นซัดฝั่งเบา ๆ และเริ่มจัดห้องนอนให้เป็น ชายหาดส่วนตัว
แสงไฟจากมุมหัวเตียงส่องกระทบผิวของเธอที่เปลือยเปล่าในชุดคลุมลูกไม้ซีทรูบางเฉียบ
เธอเดินเข้ามาหาผมช้า ๆ
แล้ววาง “ของเล่น” สีขาวไข่มุกลงบนมือผม — มันคือ ดิลโด้ซิลิโคนทรงหยักแบบธรรมชาติ พร้อมระบบสั่นแรง
“พี่รู้ไหม… ดิลโด้อันนี้เคยอยู่กับหนูในวันที่หนูเหงาที่สุด… และมันเคยพาหนู ‘ไปถึงฝั่ง’ คนเดียวมาแล้วหลายครั้ง
แต่คืนนี้… หนูอยากให้พี่พาหนูไป… ไม่ใช่แค่อุปกรณ์นี้อีกต่อไป”
เธอค่อย ๆ นอนลงบนเตียง เปิดขาออกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วหลับตา…
ผมสัมผัสที่เรียวขาเธอเบา ๆ พร้อมกับเสียงคลื่นซัดในแบ็กกราวด์ที่กลายเป็นเพลงกระตุ้นเร้าอารมณ์
แล้วค่อย ๆ สอดดิลโด้เข้าไปช้า ๆ ให้มันเป็นเหมือน “คลื่นลูกแรก” ที่ซัดเข้าหาฝั่งร่างกายของเธอ
เสียงครางแรกของเธอหลุดออกมาอย่างไม่รู้ตัว…
ผมค่อย ๆ หมุนดิลโด้ในมือให้กระทบจุดอ่อนไหวของเธอจากทุกมุม
แสงไฟจากหัวเตียงสะท้อนหยดเหงื่อที่ซึมตามไรผมของเธอ
ริมฝีปากที่เผยอขึ้นสั่นเล็กน้อยพร้อมกับเสียงกระซิบ…
“พี่… อย่าหยุดนะคะ หนูรู้สึกเหมือนอยู่กลางทะเลจริง ๆ…”
ผมปล่อยให้เธอควบคุมจังหวะของร่างกายตัวเอง
ในขณะที่ผมอยู่ข้างเธอ ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ควบคุม แต่เป็น คนที่เธอไว้ใจให้เข้ามาในโลกของเธอจริง ๆ
เธอถึงจุดสุดยอดในแบบที่ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมาก่อน
ทั้งร่างเธอเกร็ง กระตุก แล้วปล่อยวางราวกับถูกพายุหอบขึ้นฟ้า
เสียงคลื่นทะเลที่เธอเปิดไว้ในลำโพงยังคงเล่นอยู่เบา ๆ… เหมือนเป็นพยานให้กับค่ำคืนนี้
หลังจากวันนั้น… เรานัดเจอกันอีก 4-5 ครั้ง ทุกครั้งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แววตาอ่อนโยน และสัมผัสที่อบอุ่น เราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก แค่ได้อยู่ใกล้กัน ใจของผมก็สงบลงอย่างประหลาด
บางครั้ง เราไปเดินเล่นริมแม่น้ำ บางวันก็แค่ไปร้านกาแฟเล็ก ๆ มุมเดิมที่เราชอบนั่ง มันกลายเป็น “ความเคยชินที่งดงาม” ที่ผมไม่รู้เลยว่ามันจะจบลงเร็วเพียงนี้
จนกระทั่ง… วันหนึ่ง ระบบแชทของร้านผมเกิดปัญหาใหญ่ ข้อมูลลูกค้าทั้งหมดหายไป รวมถึงไลน์ของเธอด้วย
ผมกดรีเฟรช กดค้นหา กดทุกอย่างที่พอจะทำได้ แต่ไม่เจอ ไม่มีแม้แต่ชื่อเธอในฐานข้อมูลอีกต่อไป มันเหมือนเธอหายไปจากโลกออนไลน์ทั้งหมด
ผมไม่รู้จะติดต่อเธออย่างไร ไม่รู้ว่าควรเริ่มหายังไงด้วยซ้ำ เราไม่เคยแลกเฟซบุ๊กหรือไอจี เราไว้ใจกันในบทสนทนาแค่ผ่านช่องทางเดียว และตอนนี้ มันหายไปแล้ว
วันเวลาผ่านไป ผมยังคงไม่ลืมเธอ แม้แต่รายละเอียดเล็ก ๆ — น้ำเสียงตอนหัวเราะ ท่าทางเวลางอนเบา ๆ หรือแม้แต่คำพูดง่าย ๆ ที่ว่า “คุณเป็นคนขายของที่อบอุ่นมากเลยนะคะ”
ทุกครั้งที่ลูกค้าคนใหม่ทักมา ผมอดไม่ได้ที่จะนึกว่า “จะใช่เธอไหม?”
ทุกครั้งที่ผมส่งของเล่นชิ้นใดชิ้นหนึ่งไปให้ลูกค้า ผมมองกล่องพัสดุแล้วแอบหวังว่า เธอจะเป็นคนรับมัน
ผมยังเชื่อว่า ถ้าเราเคยเจอกันด้วยความบังเอิญ
บางที “โชคชะตา” อาจพาเธอกลับมาอีกครั้ง…
แม้จะไม่ใช่วันนี้ หรือพรุ่งนี้ แต่ผมจะรอเสมอ
ในหัวใจผม…
เธอยังอยู่เสมอ — กลิ่นตัวของเธอ กลิ่นน้ำรักของเธอ ยังติดปลายจมูกในความทรงจำ
และ… ก็ไม่มีวันลืมรสชาติเซ็กส์จากเธอคนนั้นเลย